فارسی زبان پیچیدگیها ، کنایه ها ، استعاره ها و ... و شاید بی ربطها است ! مثلآ چرا برای سه چیز مختلف تنها یک کلمه وجود دارد ،شیر؟ آن هم در زبانی که گستره ی واژگانش بی انتهاست.
مثال مع الفارق، یعنی مثالی که هیچ ربطی به موضوع ندارد. شما می توانید هر قضیه ای را که کاملآ بی ارتباط با موضوع بحث است با بسته بندی مثال مع الفارق به خورد دیگران دهید و جالبتر آن را که با تکیه بر همین قضیه موضع خود را اثبات کنید!. این امکان جالب زبانی در کمتر زبانی در دنیا رایج است و شاید برگرفته از روحیات خاص مردم این سرزمین باشد . به بی ربط ترین دلیل تورم بالا می رود ، روزنامه ها تعطیل می شود ، سیاست خارجی تنظیم می شود و .... حتی ممکن است شما ممکن است به بی ربط ترین دلیل ممکن دستگیر شوید ، یا حتی زندانی یا اعدام شوید .
بسیاری از این موارد بی ربط در زندگی روزمره ی ما چنان نهادینه شده که دیگر نقصی در هارمونی نیست بلکه خود هارمونی است . مثلآ در یک مهمانی چون چند مدل غذا وجود دارد همه متعهد به خوردن همه نوعش هستند حتی اگر بعضی را دوست نداشته باشند .
فیلم مجستیک (ساخته ی فرانک دارابونت ) را چند وقت پیش صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش کرده بود . مجستیک درباره ی حال و هوای دوران مک کارتیسم و پاکسازی اهالی سینما از کسانی که به قول آنها کمونیست و فعال بر ضد منافع ملی است . دورانی که باعث کوچ صدها نفر از بهترین هنرمندان آن زمان شد . فیلم داستانی ساده دارد و پیام اصلی آن وطن پرستی در عین آزاد اندیشی است . صحنه ی ادای احترام به پرچم آمریکا توسط مردم شهر و استقبال از پیتر اپلتون بعد از سخنرانی ضد تفتیش عقاید در کمیته ی تحقیق دو نمونه از سکانسهای این فیلم هستند که نشان دهنده ی دنبال کردن این تفکر توسط فیلم ساز است .
اگر شما فیلم را از صدا و سیمای ایران دیده باشید حتمآ سکانس اول را به خاطر نمی آورید ! چون این سکانس به علت مسایل غیر اخلاقی چون نواخته شدن سرود آمریکا ، اهتزاز پرچم آمریکا و احترام جیم کری به پرچم با گذاشتن دست بر روی قلب ، غیر قابل نمایش و برای اخلاق عمومی مضر بود حذف شده .انگار انحصار وطن دوستی در اختیار ماست ، انگار اگر مردم فلان کشور کشورشان را عاشقانه دوست داشته باشند عمل خلافی انجام داده اند . زمانی که تیم ملی ایران به جام جهانی 1998 فرانسه راه یافته بود شبکه ای خبری در دنیا نبود که شادی و غرور ملی ایرانیان را به تصویر نکشند . یا در جریان مسابقه ی دوستانه ی ایران در انگلیس وقتی عده ای پرچم ایران را آتش زدند دولت انگلستان مراتب تاسف خود را اعلام کرد در حالی که در کشور ما آتش نزدن پرچم کشورها نشانه ی خود باختگی و غزب زدگی است .
متاسفانه روز به روز دایره ی نگاه و نظر مسیولین در ایران تنگ تر و تنگ تر می شود . تساهل و تسامح هر روز کمرنگ تر و دور از ذهن تر می شود و حکومت خشن با دستورالعملهای انقلابی آن هم از نوع کمونیستی دهه ی 50و 60 جای آن را می گیرد .
*** نگاه کنید به مطلب بله چرا که نه در وبلاگ امر منفی
یکی از حوادثی که همواره با بشر در طول تاریخ همراه بوده جنگ است . جنگ همواره بوده و خواهد بود مگر اینکه انسانها تعارضات خود را به صورتی دیگر حل کنند و به جایی برسند که بقای خود را در بقای دیگری ببینند .
جنگها همواره تقدیس شده یا با ایدیولوژی و یا ناسیونالیسم . به هر صورت هر جنگ در هر دو طرف درگیر مقدس اعلام می شود . اینهمه مقبره و یادگار سرباز گمنام در این سو و آن سوی دنیا . اینهمه مجسمه ها و علایم به یاد فلان نبرد و یا بهمان پیروزی . تمام دنیا هم تنها جنگ خود را مقدس می دانند و از باقی جنگها جدا می کنند .
جنگ مسلمانان در اشغال اسپانیا را در کتابهای ما به عنوان آزاد سازی یک سرزمین توسط سپاه اسلام و در کتب آنها اشغال سرزمین اسپانیا توسط قومی مهاجم یاد می شود . یا جنگهای صلیبی که اصولآ در هر دو طرف مقدس شمرده می شود و ... .
جنگ بین ایران و عراق هم از این قاعده ی کلی مبری نمانده . این طرف دفاع مقدس است و ان طرف نبرد قادسیه . باید بپذیریم که همه ی کشورها از این سهم مساوی برخوردارند که جنگشان را بت کنند و هیچ قانونی در جهان حق انحصاری این امور را به کسی نداده .
آیا واقعآ کشتن انسانها مقدس است ؟ آیا حتی به نام دفاع می توان خون ریخت ؟ اگر یکبار و فقط یکبار در دو طرف جبهه سربازان از جنگ سرباز زنند چه مقدسی باقی میماند؟ بعد از آن هم چیزی برای مستمسک قرار دادن نمی ماند . مانند کشور ما که خون شهدا ، پیراهن عثمان شده .