۵۳.اینجوریه که زندگی می گذره!

نشستم و به کیبورد قدیمی Chicony نگاه کردم . این کیبورد یادگار اولین کامپیوترمه که همینجوری مونده ولی باقی قطعات عوض شدند و تغییر کردند ولی این کیبورد قدیمی همچنان سمج به کار خودش ادامه می ده . دلم می خواست از خیلی چیزها بنویسم امّا هر مطلبی رو که می خواستم بنویسم بنظرم مسخره اومد . اونهم بعد از اینهمه مدت که چیزی ننوشتم . می خواهم بنویسم از اینکه چقدر ممکنه دنیا خنده دار باشه وقتی سر و ته جیبت رو که هم بیاری به زحمت به ۲۰۰ یا ۳۰۰ تومن برسه و اینکه اون موبایلی که زندگی بدون وجودش برام فلج بنظر می رسید قطع بشه ،وقتی قراره فرمهای سفارت رو پر کنم که به خاطر بی حوصلگیم تو یکی از قفسه های کتاب خونه خاک بخوره و خیلی ماجراهای دیگه که اتفاق می افته و تو نصف شب احساس خوشبختی کنم. واقعآ خنده داره ولی واقعیّت داره که امشب دارم برمی گردم به بچگیم هر چند که چند روزه اصلاح نکردم و چروکهای گوشه ی چشمهام بهم بگن خوب رفیق افتادی تو سرازیری ! . دوست دارم برگردم به اون زمانی که مجموع عیدیهام ۲۰۰۰تومن شده بود همش رو دادم و نوشمک خریدم اون هم نوشمک ۲۰ تومنی . اینقدر خوردم که دیگه حالم از هر چی نوشمکه بهم می خوره !!. من همون آدمم .دوست دارم خودم رو به خواب بزنم تا یکی با کلی ناز من رو آروم آروم بلند کله و ببره سر جام بخوابونه . دلم می خواهد با دست نشسته غذا بخورم . دوباره برگردم به همون کوچه های قدیمی و بشم بهترین بازیکن هفت سنگ ، جوری با توپ سنگها رو بزنم که فقط یکی دو تای بالایی بمونه ،یا تو فوتبال دروازه وایسم و هزار تا چیز دیگه ... .  به خصوص امشب که یه نسیم سرد داره پشتم رو نوازش می کنه . امشب من خوشحالم چون نمی دونم . احساس نادانی و جهالت مجض . اجساس بیچارگی و نداشتن هیچ راه حل و چاره ی . یعنی اینکه تو هیچ راهی نداری به جز همون راهی که زندگی بهت نشون می ده و حالا من می تونم مثل یک احمق کله خر هی چنگ و دندون نشونش بدم یا اینکه پاهای درازم رو روی هم بندازم و بهش بگم خوب که چی؟ انتخاب با خودمه . هر چند که برای زندگی هیچ فرقی نداره. پیرمرد همچنان به راه خودش ادامه می ده بی اینکه حتی یک لحظه فکر کنه بهم چون اصلآ نمی بینتم . اون میلیونها مثل من رو در خودش داشته و از این به بعد خواهد داشت . پس چه اهمیتی داره . دم رو غنیمت است. 

پی نوشت : مگه آیه اومده که پستها اینقدر بلند باشه حتی به قیمت آب بستن بهشون؟