۴۳.No War

به شدت عصبی شده بودم . از صبح ساعت هشت یا چیزی حدود اون تو گرما اینطرف و اونطرف می رفتم . اوّل که باید کلّی منتظر می شدم که اسمم رو بخونند . دومّین کمیسیون و شاید آخریش . خوندن اسمها هم بر استرس جمعیت اضافه می کرد . با هر صدایی که از بلندگو پخش می‌شد همه از جا می پریدند . به دور و برم که نگاه می کردم با چهره های عصبی و عرق کرده مواجه می شدم که منتظر بودند . احتمالآ این سالن رو برای شکنجه طراحی کرده بودند . جایی بدون منفذ با سقفی بلند به همراه پنجره هایی در بالا که فقط نور شدید خورشید رو به داخل منتقل می کنند . در دوطرف سالن که چیزی حدود ۵ متر عرض داره به ردیف پنجره هایی سبز رنگ هست که هر کدام به اتاقی مربوط می شه .تنها راه ارتباط با کارمندان همین پنجره ها است . مقابل هر پنجره هم نرده هایی سبزرنگ نصب شده تا مثلآ صف رو کنترل کنه . رنگ کلی سالن هم سبز است اون هم چه رنگ سبز ناراحت کننده ای . وسط سالن نیمکتهای بزرگ چوبی گداشته اند . با نشستن روی این نیمکتها به یاد دوران دبستان و میزهای درب و داغونش افتادم. طبق معمول جا برای نشستن پیدا نمی شد . عده ای روی پله ها نشستند و عصبی ترها قدم می زدند . آخرین نفری که اسمش خونده شد من بودم ! . وقتی دکتر پرونده من رو بررسی کرد یه مقدار از مدارک رو دستم داد و گفت برو از روشون فوتو بزن اینا باید تو پرونده ات باشه . چشم ! . همه دنبال کارهای دیگه رفته بودند و من هنوز اندر خم کوچه ی اوّل . دیگه کسی تو اتاق کمیسیون نمونده بود یه نگاه سریع به پرونده ام انداختم جلوی گزینه ی معافیت دایم یک تیک خوشگل خورده بود . یه نفس راخت کشیدم و مدارک رو به دکتر دادم . گفت برو بیرون منتظر باش . جواب دادم ممنون . صدام برای خودم هم  عجیب بود . با خوشحالی متنظر شدم که پرونده‌ام بره پشت یکی از اون پنجره ها . گفتند انگشت بزن . برگه ی رویت . انگشت زدم با جوهر سبز ! . دیگه داشت از هر چی رنگ سبزه حالم بهم می خورد . تو خوشحالی ماجرا بودم که گفتند ار در انتهای سالن برید دست راست . مگه تموم نشد؟ نه هنوز رویت مونده . وقتی رسیدم دیدم همه منتطرند . دوباره اسم خونی شروع شد ولی این بار سریع نوبت من شد . وارد اتاق که شدم دیدم گروهبان گارسیا ترفبع گرفته و سرهنگ شده !!. پرونده‌ام رو نگاه کرد گفت بیا اینجا دستش رو روی قلبم گذاشت و گفت قلبت که سالمه ! . و روی برگه نوشت علایم بیماری مشاهده نشد . برو بیرون . بیشتر از اینکه شاکی بشم تعجب کردم . نفهمیدم بدون اکو کاردیوگرافی یا نوار قلب چطور فهمید من سالمم اون هم در چند صدم ثانیه . تازه داشتم از شوک بیرون میومدم که یه سرباز کوتاه قد اومد و گفت برید پشت ساختمون منتظر بمونید . رفتیم اینبار زیر گرما منتظر بمونیم که دوباره اسممون رو بخونند . اینبار باز نفر آخر . سرهنگ گارسیا در واقع سرهنگ دو بود امّا این یکی سرهنگ تمام بود . بعضیها رو معاینه می کرد به خصوص موردهایی مثل پرانتزی بودن ساقها یا صافی کف پا حتی مثل نفر قبل از من که انحراف دیاگرام بیضه داشت !. می گفت از بس به این و اون نشون دادم دیگه خجالتم ریخته!! . نوبت من شد . رفتم تو پرونده رو که دستم داده بودند بهش نشون دادم مدارک رو زیر و رو کرد و پرسید چه بیماری داری گفتم نارسایی قلبی. یه نگاهی کرد و گفت اینجوری هیج جا نمی تونه استخدام بشی تو دلم گفتم:کو کار؟ . مهر قرمز رو بر داشت و زد پای پرونده ام و بلند گفت: معافی .