۲۷.اسفندیار مغموم

    دیروز ۸ مارس بود . روز جهانی زن . روزی که در بعضی کشورهای جهان تعطیل رسمی است . امّا در کشور ما به تجمع کنندگان پارک دانشجو که برای بزرگداشت این روز گرد هم امده بودند حمله شد . نیروی انتظامی وحشیانه ترین شکل سرکوب را به کار گرفت . باتوم برقی  و سپر . به همراه مشتی لباس شخصی . گفته بودم در ایران قدیم کسانی که بر روی زنان دست بلند می کردند را رجاله می نامیدند . حالا اما این رجاله ها بر جایی نشسته اند که باید محل عدالت و امنیت باشد . جالب اینجاست که هر کسی از این مامورین ایجاد اغتشاش و ضرب و جرح می پرسید که چه اتفاقی افتاده ... در جواب می شنید برای مبارزه با فروشندگان ترقه هستند . امّا نه ترقه های چهار شنبه سوری ، ترقه هایی که قرار است وجدان به خواب رفته ی این سرزمین نفرین شده را بیدار کند . لابد به خاطر همین ترقه بازی سیمین بهبهانی را مورد حمله قرار دادند . و دیگر مردم ... کدام مردم؟ کسانی که چشم بر این ماجرا می بندند و می گذرند . کسانی اعتراضشان تنها در گوش دادن مخفیانه به رادیوست؟ کسانی که پسری دارند و یا دختری ، دانشجویند یا سرباز ، کارمند یا... بهانه زیاد است . مردمی که دل خوش دارند به حمله ی آمریکا ، کسانی که می گویند بگذار یک بار برای همیشه کار خاتمه پیدا کند . امّا خودشان هیچ . من هم جز این ملتم لعنت به ما که در کشورمان اینگونه جنایات رخ می دهد و خم به ابرو نمی آوریم . حاشا به غیرتمان ! .

    آه اسفندیار مغموم !

                             تو را آن به که چشم فرو پوشیده باشی