۴.داش هوگو

ابتدا باید مراتب قدردانی خود را از تمام عزیزانی که در راه جمع آوری امضا برای حمایت از کسب فناوری هسته ای کوشیده اند را اعلام کنم . هر چند که من به شخصه به دلایلی با این دوستان همراه و هم نظر نیستم اما خیرخواهانه برای آنان آرزوی موفقیت می کنم . شاید با این کارها شکست عظیم ایران در جریان نشست اخیر اندکی جبران شود . دوستان جمهوری اسلامی در آخرین لحظه به ضررش عمل کردند روسیه و چین و هند که انتظار می رفت از جمهوری اسلامی حمایت کنند رای ممتنع دادند و دست، در حنا ماند . هند وقاحت را به جایی رساند که اعلام کرد این کار ما به صلاح جمهوری اسلامی بود !

نه ! درباره ی سیاست نمی نویسم چون در مورد سیاستمدار به مرز خودکفایی که هیچ می توانیم صادرات غیر نفتی را هم در این زمینه گسترش دهیم . پس بهتر است چیزی به جمعیت 70 میلیونی سیاست مداران کشورمان اضافه نکنیم .

جالب ترین قسمت در این جریان رفتار یک کشور از آمریکای لاتینی بود . ونزویلا ، تنها کشوری که به قطعنامه ی آژانس رای منفی داد . با این که می توانست با حمایت از این طرح روابط به شدت تیره ی خود را با ایالات متحده ، اندکی بهبود بخشد و هم چون بقیه ی اعضا غیر متعهدها منتظر پاداش این همراهی باشد .

شاید باید دلیل این امر را در شخصیت رییس جمهورش ، هوگو چاوز ، جستجو کرد . کسی که مردم ونزویلا دوستش دارند و از او متنفرند . یادمان نرفته پس از کودتای نظامی با رنگ و بوی آمریکایی چطور مردم با تظاهرات گسترده حکومت را از کودتاچیها پس گرفته و هوگو را از زندان آزاد و به قدرت برگرداندند . اما بعد از یک هفته بر علیه او تظاهرات کردند و خواستار انتخابات پیش از موید بودند !

هوگو ، تنها رییس جمهوری که شجاعانه از بالا رفتن قیمت نفت دفاع کرد و حتی صحبت از بشکه ای 90 دلار را به میان آورد . در زمانی که اعراب اپک نشین برای رفع رنجش از دوستان غربیشان ، که ناراحت از این بودند که دیگر نمی شود نفت را به ثمن بخس خرید ، به دست و پا افتاده بودند .

هوگو شاید آخرین سیاستمدار قاطع دنیا باشد . البته بعد از روسای جمهور امریکا که هنوز بر سنت کابویی خویش هستند که صد البته این هم به پشتوانه ی تک قطبی بودن جهان است . در میان کشورهایی که با قطعنامه مخالفت کردند تنها دولتی بود که بر حرف خود پافشاری کرد و به آن رای مخالف داد .

هوگوی عزیز مرا به یاد قهرمانان داستانهای ایرانی می اندازد که اگر سرشان می رفت حرفشان نمی رفت . اگر او در ایران قدیم می زیست شاید کسی مثل قیصر می بود !

 بعد از کاسترو که به فسیلی از دوران خوش سوسیالیسم متعلق است ، هوگو چاوزر تنها یادگاری است که از یاد نبریم انجاها زمانی کشورهایی داشته مردمش برای عدالت و آزادی مبارزه می کردند ، چه خودش چه مخالفانش!